Теория:
Маналог (ад грэч. monos — адзін і logos — мова) – выказванне адной асобы.
Не выйшаў ты і ў гэты раз
Мяне спаткаць, паднесці рэчы...
Ля весніц толькі зноў твой вяз
Крануў галінамі за плечы (Р.Барадулін. Бацьку).
Мяне спаткаць, паднесці рэчы...
Ля весніц толькі зноў твой вяз
Крануў галінамі за плечы (Р.Барадулін. Бацьку).
Дыялог (ад грэч. дыя — праз., г.зн. адбываецца змена тых, хто гаворыць, на тых, хто слухае) — размова дзвюх асоб, перададзеная дакладна, без змен.
Сцёпка пакланіўся лёкаю і кажа:
— А мой паночку, а мой даражэнькі, вось жа мне і патрэбен гэты сам пан. Я прыйшоў да яго са старога маёнтка.
Лёкай памякчэў.
— Добра,— кажа,— я далажу пану пра цябе. Але скажы ж ты мне, адкуль ты ведаеш, што і я — пан?
— Гм,— хітра кашлянуў Сцёпка,— бачу: ты пан не пан, а так сабе паўпанак, бо ў цябе лоб нізкі, нос слізкі, от і відаць, што лізаў панскія міскі (Беларуская народная казка
“Як Сцёпка з панам гаварыў”).
Палілог (ад грэч. polys — шматстайны) — размова некалькіх асоб, перададзеная дакладна, без змен.
— Дождж дык дождж... — сказаў чалавек у піжаме. — Не пашкодзіць і дождж.
— Заўтра футбол, — сказаў я. - Навошта той дождж?
— Футбол будзе днём, а дождж сёння ноччу, кажу, — паправіў мяне дзядзька Ігнат (М.Стральцоў. Сена на асфальце).
— Заўтра футбол, — сказаў я. - Навошта той дождж?
— Футбол будзе днём, а дождж сёння ноччу, кажу, — паправіў мяне дзядзька Ігнат (М.Стральцоў. Сена на асфальце).
Дыялог складаецца з некалькіх рэплік, г. зн. асобных выказванняў. Рэплікі дыялога найчасцей афармляюцца праз працяжнік, радзей — бяруцца ў двукоссе. У першым выпадку кожная рэпліка запісваецца з вялікай літары, а перад ёй з чырвонага радка ставіцца працяжнік (не блытаць: абзац пачынаецца са знака прыпынку, а не з рэплікі).
