Теория:
Для перадачы інфармацыі ў вусным ці пісьмовым маўленні служаць словы. Яны могуць абазначаць:
1) прадметы (хто? што?) — алень, аловак, кніга;
2) з’явы рэчаіснасці (што?) — ураган, непагадзь, снегапад, град;
3) прыметы (які? чый?) — высокі, цёмны, мілы;
4) колькасць ці парадак пры лічэнні (колькі? які?) — пятнаццаць, пятнаццаты;
5) дзеянні (што рабіць? што зрабіць?) — працаваць, смяяцца, выкошваць і інш.
Здольнасць слова называць, апісваць прадметы, прыметы, дзеянні і іншае называецца яго лексічным значэннем.
Найперш за ўсё лексічнае значэнне слова апісваецца ў тлумачальным слоўніку. Сярод асноўных спосабаў тлумачэння гэтага значэння выдзяляюць:
1) апісальны, г. зн. шляхам акрэслівання характэрных прымет чаго–небудзь;
2) падбор сінонімаў, у тым ліку і з іншых моў;
3) падбор разнастайных прыкладаў з той жа самай лексемай (словам), у якіх яе значэннне празрыстае, выразнае, зразумелае;
4) раскрыццё словаўтваральных ці марфемных асаблівасцяў слова і інш.
Лексічнае значэнне неабходна адрозніваць ад граматычнага значэння, г. зн. здольнасці слова набываць пэўныя формы (роду, ліку, склону, асобы, ладу і г.д.). Напрыклад, слова «рука» мае лексічнае значэнне «канечнасць, частка цела чалавека», а граматычнае — ужываецца ў форме назоўнага склону адзіночнага ліку.