Теория:

Зваротак — гэта адно (неразвіты) або некалькі (развіты) слоў, што абазначаюць асобу ці прадмет, да якіх звяртаюцца:

Цімафей, вазьмі кнігу ў свайго таварыша.

Вяртайцеся з выраю хутчэй, журавы.
Некаторыя даследчыкі прапаноўваюць адрозніваць ад звароткаў вакатыўныя сказы, якія абазначаюць асобу або прадмет з адначасовай іх характарыстыкай:
 
Ох, паганцы! І нагнаў жа іх чорт на яго галаву (Якуб Колас).

Драбяза малая, не блытайцеся пад нагамі.
У якасці звароткаў могуць ужывацца словы, якія абазначаюць асобу або прадмет, да якіх звяртаюцца. Гэта, як правіла, назоўнікі або словы іншых часцін мовы, якія перайшлі ў назоўнікі (стары, малады і інш.). 
 
Асабовыя займеннікі ў пераважнай большасці выпадкаў таксама не з’яўляюцца звароткамі:
 
Вы, студэнты, павінны наведваць бібліятэку часцей.

Часам займеннікі ты, вы могуць выступаць у ролі звароткаў:
 
Гэй, ты! Садзіся! Падвязу (І.Шамякін).
 
Месца зваротка ў сказе свабоднае: можа знаходзіцца ў яго пачатку, сярэдзіне ці канцы.
 
Пустазелле, цябе я не баюся!

Прылятайце, любыя журавы, хутчэй да нас.

Сачыце за часам, паважаныя дакладчыкі!
 
Зваротак не з’яўляецца членам сказа, паколькі да яго нельга паставіць пытання ад іншых слоў:

Не смейцеся, дзеці.

Дзеці не смяюцца.
 
Зваротак заўсёды вымаўляецца больш гучна (клічна) у параўнанні з іншымі словамі і выдзяляецца паўзамі.
Знакі прыпынку пры зваротках
Пры клічным вымаўленні зваротак выносіцца за межы сказа і выдзяляецца клічнікам (калі застаецца ў сказе, то таксама можа выдзяляцца не коскай, а клічнікам):

Людзі! Не маўчыце, гаварыце праўду адзін аднаму!

А, дзядзька! дзядзечка, саколік! Насып мне ягад у прыполік! (Якуб Колас).

Сэрца мае! заўсёды будзь чуйнае да людскога гора!
 
Часціца о знакамі прыпынку ад зваротка не аддзяляецца:
 
О бары Беларусі! Якія вы багатыя!
 
Выклічнікі аддзяляюцца ад зваротка коскай:
 
Эх, сяброўства... Якое ты можаш быць нетрывалае!
 
Не аддзяляюцца яны коскай тады, калі пасля іх у сказе знаходзяцца паслядоўна асабовы займеннік і зваротак:

Гэй ты, сонцу раўня, не на тое пазваў на вяселле!.. (Янка Купала).